Kamuran Cakir 
Türkiye’nin savunma sanayinde attığı son adım, sessiz ama derin bir kırılma noktası olabilir. Artık yalnızca birkaç ülkenin üretebildiği denizaltı ve zırh çeliği, Türkiye’de yerli olarak üretilebiliyor. Bu gelişme, sadece ALTAY tankı veya milli denizaltılar için değil, ülkenin stratejik bağımsızlığı için de büyük önem taşıyor. Peki bu adımın anlamı nedir ve geleceğe dair hangi soruları beraberinde getiriyor?
Stratejik Bağımsızlık ve Güç Dengesi
Uzun yıllardır savunma projelerinde en kritik engel, dışa bağımlılık oldu. Özellikle çelik, motor ve elektronik sistemler gibi stratejik bileşenler, birçok projeyi ya geciktirdi ya da kısıtladı. Yerli zırh çeliği üretiminin başlaması, Türkiye’nin “bağımlı tedarikçi” konumundan çıkıp kendi kararlarını uygulayabilen bir aktör olmasına katkı sağlayacak. Bu, dış politikadaki manevra alanını genişletebilir.
Ekonomik ve Teknolojik Katkı
Savunma projeleri sadece askeri kazanımlar getirmez; aynı zamanda ekonomiyi ve teknolojiyi de dönüştürür. Yüksek mukavemetli çelik üretimi, otomotivden inşaata kadar birçok sektöre bilgi ve tecrübe aktarabilir. Ancak burada kritik olan nokta, üretim kapasitesinin sadece askeri projelerle sınırlı kalmaması, sivil ekonomiye de açılmasıdır. Aksi halde kazanımlar dar bir alanda hapsolabilir.
Sürdürülebilirlik Sorusu
Bugün gelinen noktada büyük bir başarıdan söz ediliyor. Ancak bu başarı, sürdürülebilir mi? Yerli üretimin devamlılığı için düzenli AR-GE yatırımı, nitelikli insan gücü yetiştirilmesi ve uzun vadeli planlama gerekiyor. Savunma sanayinde “bir kere yapmak” değil, “istikrarlı üretim ve geliştirme” asıl belirleyici faktördür.
Diplomatik Etkiler
Türkiye’nin bu adımı, sadece teknik bir gelişme değil, aynı zamanda diplomatik bir mesajdır. Artık kritik savunma bileşenlerinde daha az dışa bağımlı olan bir Türkiye, uluslararası pazarlıklarda daha güçlü bir konum elde edebilir. Ancak bu aynı zamanda bölgesel rekabeti de artırabilir. Özellikle Doğu Akdeniz ve Orta Doğu’daki dengeler, bu gelişmeden dolaylı olarak etkilenecektir.
Sonuç
Milli çeliğin üretimi, bir tankın zırhı veya bir denizaltının gövdesiyle sınırlı değildir. Bu adım, Türkiye’nin bağımsız karar alma kapasitesini güçlendiren, ekonomiye yeni kapılar açan ve diplomatik alanda ağırlık kazandıran bir eşiktir.
Asıl soru şudur: Bu eşiği, sürekli ilerlemeye dönüştürebilecek miyiz? Yoksa tek seferlik bir başarı hikâyesi olarak mı kalacak?
About the Author
